I love Kenya made in China

Hee allemaal! Na de safari hebben we nog een gezellig en rustig weekend gehad. Zaterdagnacht was het nog wel eventjes schrikken want het ging niet zo goed met Nicky. Ze heeft last van een onregelmatige hartslag, waarschijnlijk door de Lariam. Met de Lariam is ze nu dan ook gestopt en is overgestapt op de Malerone. Zondag vertrokken we dan naar Rangala. In het begin hadden we eigenlijk niet zo'n zin om er heen te gaan, maar we hadden er nu toch wel zin in. Het is weer tijd voor wat anders en wat nieuws! Om 13:00 uur gingen we met de Acia bus richting het platteland. Het is een rit van ongeveer 2 uur. Toen we uitstapte was er meteen een groot verschil. Wat een rust. Misschien een beetje lui en verwend, maar onze koffers hebben we door de piki's naar ons huisje laten brengen. Echt knap om te zien wat ze daar allemaal wel niet mee kunnen vervoeren. Niks is te veel of moeilijk. Het was nog best wel een vieze zooi in ons huisje dus hebben we eerst een grote schoonmaak gehouden. Iedereen heeft nu zijn eigen kamer en badkamer. De keuken en woonkamer delen we. Mijn kamertje heb ik nog wat gezellig geprobeerd te maken met foto's en kaartjes. We hadden al verschillende verhalen gehoord over Rangala. Maar wij vinden het er gewoon prima. Het enige nadeel is dat je qua groentes alleen maar tomaat en ui kan kopen. De kleren moet je hier zelf met de hand wassen. Maarja dit hoort erbij. Die avond hebben we nog broodje hamburger gemaakt. De volgende dag begon dan onze eerste stage dag! Lauri en Nicky gaan op het babyhome en ziekenhuisje stage lopen. Ik ga stage lopen op de Ecuator school, een schooltje met geestelijk gehandicapten. Dominique heeft me de eerste dag nog mee afgezet. De rest van de dagen zal ik samen reizen met Dorine, zij is een lerares op de Ecuator. Lekker knus met de matatu. De eerste dag heb ik het eigenlijk al meteen goed naar mijn zin gehad. Iedere maandag hijsen ze altijd de vlag op. Alle kinderen gaan dan netjes in een rij staan. Daarna lopen we met zijn allen naar een klaslokaal waar ze gaan zingen en bidden. (Bijna) alle kinderen gaan dan ook weer netjes op de bankjes zitten. Dit vond ik best knap om te zien omdat het toch allemaal geestelijk gehandicapte kinderen zijn. Dat zingen is echt heel erg leuk. Ook hier klinkt het weer goed en klappen ze allemaal in de maat. Alleen 1 jongen (Douglas) die zingt echt super vals. Daarna gaf de zuster, waarmee ik veel zal gaan samenwerken een rondleiding door de school. Een lieve vrouw is het. De jongens en de meisjes slapen apart in een grote slaapzaal met toch wel een beetje verrotte stapelbedjes. De wc's zijn hier allemaal gaten in de grond, en in eentje zaten zelfs maden. Ieeeeell. Ook liet ze me het kamertje zien waar wij zitten. Alleen is een paar weken geleden het dak van het gebouw afgewaaid, dus zitten we een stukje zonder dak. Maar zolang het niet regent gaat het prima. De zuster heeft 1 kast waar de medicijnen in liggen, spulletjes voor in wondverzorging enz. Een veel voorkomend probleem is hier toch wel malaria. Dit omdat er geen of slechte klamboes zijn. Ook is de medicatie voor malaria duur en kunnen ze er niet veel van inslaan. Medicatie voor chronische ziektes, oa anti epileptische medicatie zijn gratis in Kenia. Maar door de corruptie vragen ze er vaak toch geld voor waardoor het te duur wordt. Die ochtend heb ik meteen al wat wondjes mogen verzorgen en zieke kindjes kunnen helpen. Ook hebben we nog alle kinderen ontwormingstabletjes gegeven. Het is wel heel erg leuk, want de zuster laat mij eigenlijk alles doen. Met vragen kan ik altijd bij haar terecht. Wat ik ook mooi vind is om te zien is dat de grotere kinderen zorgen voor de kleintjes. Zij komen dan ook altijd met de kleintjes mee. Kinderen komen ook regelmatig naar mij toe als ze (denken) iets te hebben. Na de koffiepauze is er vaak niet veel meer te doen voor ons dus ga ik meestal in de klassen helpen. Overal in Kenia drinken ze hele vieze thee met melk en veel suiker. Maar ze maken hier speciaal voor mij gewone black thea, super lief. Een student die daar ook een soort van stage loopt vroeg aan me of ik I love Kenya made in China wilde. Ik dacht huh, wat bedoeld hij daar nou mee. Maar nou blijkt. Ze hebben hier mokken met de tekst erop I love Kenya. Aan de onderkant staat made in China, super grappig. Zelf heb ik altijd een fles water uit de diepvries bij. Ze snappen niet dat ik dit kan drinken en dat ik het lekker vind. Ze zeggen steeds, als ik dit zou drinken kan ik niet meer praten hoor blabla. Ook aan eten kom ik daar niks te kort. Alleen ben ik weer de moeilijke boer dat ik bijna niks lust. Ze eten hier bijvoorbeeld veel ugali, met squmawikie of hoe je het ook schrijft haha. Dit is een vieze groene drap. Ook eten ze veel bruine bonen, mais en omena. Dit zijn kleine gedroogde stinkvisjes. Wel kan je er ook chappati kopen voor 10 cent. Beetje suiker erop, jammie. Ondertussen heb ik de bolletjes ook gevonden in de supermarkt en smeer ik ze lekker met natuurlijk nutella. In de middag ging ik helpen in een klasje met autistische kinderen. Het niveau verschil is best groot in die klas. Want sommige weten zelfs niet of ze een jongetje of een meisje zijn en de andere kan al tellen. Wat ik ook leuk vond om te zien is dat ze een boodschappenwinkeltje hadden gemaakt. De kindjes worden dan om de beurt gevraagd om iets uit het winkeltje te gaan halen. Daar liggen dan dingen in die ze zelf ooit hebben gebruikt en dan schoon hebben gemaakt. Zoals tandpasta, schoenpoets en melk. Na de lessen ging ik voetballen. Lekker warm, maar de kinderen vonden het leuk. Daarna gingen ze me uitlachen omdat ik een rood hoofd had, want dat heeft hier natuurlijk nooit iemand. De rest van de week heb ik nog veel wondjes mogen verzorgen. Want dat krijgen de kinderen hier super veel. De een na de ander valt. Ook zijn ze niet altijd even lief tegen elkaar. Er loopt bijvoorbeeld een meisje rond die erg van bijten houdt. Ze kan niet praten en loopt de hele dag rond te huppelen en te springen. Als ze dan zin om heeft om te bijten heeft de eerste die ze tegenkomt pech en krijgt een paar tanden in zijn vel. Ook vind ze het soms leuk om soms zomaar iemand voor een paar seconden bij de keel te pakken, daarna huppelt ze weer vrolijk verder. Wel zijn ze vrij streng hier op school. De kindjes krijgen dan ook regelmatig een pets. Hoewel ik er niet voor ben is dit soms toch wel terecht, omdat sommige erg gemeen voor elkaar kunnen zijn. Wat ze voor mij zoiezo wel af mogen schaffen is de kiboko. Dit is een stok waar ze soms ook kinderen mee slaan, en dan vrij hard. Eigenlijk hetzelfde wat ze vroeger in Nederland met de liniaal deden. Maar hier lopen ze nog wat achter. Gelukkig heb ik dit nog niet gezien en hoop dat dit ook nog zo zal blijven. De leraren zijn allemaal erg vriendelijk en doen ook goed hun best voor de kindjes. Alleen 1 vrouw heb ik al een paar keer betrapt nadat ze in slaap was gevallen in de klas. Soms is het in de klassen erg warm en gaan ze onder de bomen zitten. Hier gaan ze dan verder met lesgeven. De rest van de week heb ik nog veel wondjes verzorgd. Soms is dit best lastig omdat er ook bij zijn die wegrennen, het verband er meteen af halen of het liefst alles op eten. Je moet er dan ook goed voor zorgen dat je alles goed in de gaten houd anders eten ze zo de watten en desinfectans op. Maar ik vind dit ook wel grappig en het is een leuke uitdaging. Tijdens de lessen heb ik nog meegeholpen met tekenen, kleien, naaien en heb ik ze vriendschapsarmbandjes leren maken. Ook dit past wel bij mij want ik houd wel van knutselen en prullen. Er kwamen al meteen 2 jongens naar mij toe waarvan de broeken kapot waren. Deze heb ik toen voor hun gemaakt. Helaas zijn hun niet de enigste 2 want er lopen een hoop kinderen met kapotte kleren rond. Dit is soms best wel sneu. Esther, dit is een meisje met het syndroom van down van een jaar of 15. Ze is echt al wel mijn lievelingetje aan het worden. Ze is nog best hoog van niveau en houd erg van knutselen en dingen maken. De hele dag loopt ze rond met een bolletje wol en is ze bezig met het maken van poppetjes en tasjes. Een creatief meisje dus. Ook is ze erg behulpzaam voor de andere kinderen. Alleen als ze begint te praten lijkt het net een man haha. Je zou het van mij misschien niet zeggen, maar ik heb ook wiskunde gegeven. Naja: 24 + 10, 16 - 8, 48 + 14 enz. Als je dan goedemorgen zegt gaat meteen iedereen staan en roept: Morning teacher Iris, how are you? Ik had echt zoiets van wow, maar wel leuk. Je voor de gek houden zijn sommige ook goed in. Ze gingen bijvoorbeeld een renwedstrijd houden waarbij ze snoepjes konden winnen. Een jongen viel op de grond en stond niet meer op. Dus ik en Felix (een student) rende erheen. Bleek dat hij dit alleen maar deed zodat hij een snoepje zou krijgen. Daarna zei hij tegen mij dat zijn been was gebroken maar hij kon gewoon weer lopen en er zat geen schrammetje op haha. Op een middag riep lerares Caroline dat ik moest komen kijken. Een vrouw had allerlei doeken meegenomen waar ze oa jurken van maken. Ze had ze in verschillende gekleurde patroontjes. Hiervan heb ik er 2 gekocht. Eentje voor mama om te gebruiken als tafelkleed. Van de andere ga ik samen met Dorine op de markt een jurk laten maken. Ik ben benieuwd haha, maar ik ben in ieder geval al wel vast klaar voor carnaval! De leraren moesten allemaal lachen. Want ik moest de jurk van hun op het vliegveld aan doen. En dan zou mijn moeder zeggen. Hey Iris is that you! Ben je een Afrikaan geworden?? Ze zagen het al helemaal voor zich. Heel leuk. In de keuken heb ik ook al meegeholpen. Daar heb ik meegeholpen met bonen sorteren. Beter iets te doen dan niets te doen. Je verkleurt wel snel daar in het zonnetje. Ik kan nog wel een hoop blijven vertellen over de Ecuator. Maar ik weet zeker dat ik daar een paar hele leuke weken ga krijgen. Donderdagavond heb ik nog een hartverzakking gehad. Ik wilde mijn tanden gaan poetsen, tilde mijn tandpasta op, zat er een mega mega grote kakkerlak onder! Bahbah. Met voelsprieten was hij gewoon meer dan 10 cm. Normaal zie je ze alleen in de dierentuin, maar ik hoef ze niet in mijn badkamer! Gelukkig heeft Michelle hem voor mij gekilld met de insectenspray en kon ik rustig gaan slapen. Vrijdag vertrokken we weer met de Acacia bus richting Kisumu, om hier het weekend te verblijven. Zaterdag zijn we naar een Keniaanse bruiloft gegaan. Vrienden van Max gingen trouwen en ook wij mochten mee. De bruiloft begon om 11:00 uur en het bruidspaar zou om 12:00 moeten komen. Maar ze kwamen 2 uur later pas aankakken, net als nog een hoop gasten. Weer lekker op zijn Keniaans dus. Het was leuk om een keer gezien te hebben en leuke muziek. Alles was lekker Theikes aangekleed met veel paars en roze. Maar het duurde allemaal erg lang. Dus nadat we het bruidspaar gezien hadden waren we het beu en zijn we terug naar huis gegaan. Tussen de middag hebben we weer lekker geluncht bij Java. Vanavond gaan we natuurlijk weer uit eten en naar de Rooftop. Met Nicky gaat het ondertussen weer wat beter, maar blijft nog wel onder controle in het ziekenhuis. Morgen middag vertrekken we weer naar Rangala. Waar er weer een nieuwe stage week op ons staat te wachten! Oriti!