Matatukwaaltjes en voetbalstress

Heee. Vorige week maandag begon de week al meteen heel grappig. lk zat met Doreen in de matatu richting de Ecuator en opeens viel tijdens het rijden de deur eruit. Nou ik kwam echt niet meer bij van het lachen en na een tijdje lag ook heel de matatu dubbel. Ze zijn even gestopt aan de kant van de weg. Hebben toen de deur er weer in geschroefd en we konden weer verder. Schijnbaar is dit vrij normaal en gebeurd dit wel vaker.
Zoals iedere ochtend beginnen ze altijd met zingen en bidden. Maar dit keer werden er ook twee kinderen naar voren gehaald. Een jongen van 24 en een meisje van 11. Opeens begonnen ze de jongen te slaan en ook het meisje, vrij hard. Ik dacht wat gebeurd hier nu weer.. Maar ze waren de hele tijd in het Swahilli aan het praten dus ik kon er niks van verstaan van wat ze zeiden. Daarna ging iedereen voor ze bidden en een liedje zingen en daarbij een soort van zwaaien met de handen. Toen het tijd was om naar de les te gaan heb ik aan een leraar gevraagd wat er gebeurd was en waarom ze dit deden. Ik vond het namelijk best heftig om te zien, en heeft toch wel veel indruk op me gemaakt. Gelukkig hebben ze de kiboko niet gebruikt want anders was ik denk ik weggelopen. Wat nou bleek was dat de jongen de zondag het meisje heeft geprobeerd te verkrachten. Het meisje kan nauwelijks praten en de leraren waren er net op tijd bij. Maar wat ik nu echt totaal niet begreep is waarom ze dan ook het meisje sloegen. Zo zielig. Wat ik er vanuit begreep was dat ze dit deden om haar discipline te leren. En te leren dat dit fout is en niet kan. Ik had het zo te doen met haar. Zij kan hier helemaal niks aan doen en had hier toch ook niet om gevraagd. Maar de leraren vonden het maar raar dat ik vond dat dit niet kon. Wat ik later nog hoorde was dat de lerares die de jongen had gevonden hem ook nog gebeten had. En dan vinden ze het gek dat de kinderen elkaar steeds slaan en bijten. Een andere leraar vroeg aan mij of ze in Nederland ook slaan. Ik legde hem toen uit dat ze dit lang geleden wel deden maar dit nu al lang niet meer doen. En als een leraar een kind nu zou slaan hij/zij naar de politie zou moeten en zijn baan zou verliezen. Hij vond dit maar erg vreemd en snapte niet hoe ze de kinderen dan manieren kunnen leren. Toen vroeg hij of ik dan wel door mijn ouders ben geslagen. Ook niet zei ik, alleen af en toe voor de grap een schop onder mijn kont. Hij stond er helemaal van versteld en vertelde mij dat hij vroeger regelmatig is geslagen door zijn ouders en leraren. Het is namelijk heel normaal hier zei hij.
Als de zuster en ik niks meer te doen hebben ga ik meestal in de klassen helpen. Ook dit vind ik erg leuk om te doen. Het was muziek en dans uurtje, toen heb ik ze de polonaise geleerd. Ze vonden het erg leuk om te doen en hebben misschien wel een half uur zo door de klas gelopen. Het was heel grappig en leuk om te zien. Ook heb ik Engelse les gegeven. Dit was in een klas met de wat oudere kinderen. Ik heb ze toen de maanden van het jaar geleerd. Ook heb ik ze het trucje met de knokkeltjes op je hand geleerd. De leraren kenden het ook niet en vonden het een heel goed trucje ;). Iedereen die op de Ecuator werkt draagt een lange witte jas. Ook ik heb zo’n jas gekregen. Hij is zo groot dat ik er bijna in verzuip, maar het ziet er wel grappig uit.
Vorige week woensdag vroeg de zuster aan mij of ik het goed vond dat ze een dagje terug naar huis ging. Ze is hier namelijk 7 dagen in de week en slaapt hier ook. Haar zoon kwam vandaag thuis van school, die ze anderhalve maand niet had gezien. Dit vond ik geen probleem en eigenlijk juist wel leuk. Ondertussen weet ik alles te staan en je kan dan gewoon helemaal je eigen ding doen. Zo heb ik vandaag weer heel wat wondjes verzorgd, kinderen met hoofdpijn, maagpijn enz. Een jongetje Sonco, ook een van mijn lievelingetjes had al twee dagen koorts. Dus ik wilde een malariatest bij hem doen. En jahoor het was weer raak. Maar ondanks de malaria was het nog steeds de oude Sonco zoals altijd. De zuster vroeg de volgende dag aan mij, hoe heb je dat alleen bij hem kunnen doen?? Geen idee? De kinders luisteren gewoon goed naar mij haha. Naja niet altijd hoor. Ze zei toen dat ze vond dat ik goed met de kinderen om kon gaan, dat is altijd leuk om te horen. Sonco is een zwaar autistisch jongetje van 10 jaar oud. Echt praten kan hij niet. Wel maakt hij de hele dag door geluidjes, zingt een soort van en draait de hele tijd rondjes door het grasveld. Maar als je hem een trommel geeft, klinkt het perfect! Wat ook heel apart aan hem is is dat hij blauwe ogen heeft ipv bruine. Dit is heel zeldzaam bij donkere mensen. Hij houd niet van in de les zitten en loopt dan ook meestal weg. Op naar zijn plekje, de schommel. Hier kan hij wel de hele dag zitten. En als je hem kwijt bent is de kans groot dat je hem daar kan vinden.
Ook heb ik weer heel wat armbandjes en wat broeken gemaakt. Ze zijn helemaal fan van de armbandjes en roepen dan steeds, smart smart. Dat betekend mooi Maar om het ze te leren is het net iets te moeilijk. Het meisje Esther waar ik de vorige keer ook al over vertelde houd erg van popjes maken. Dit maakt ze dan van plastic zakjes die ze dan helemaal tot een popje draait. De huid en het haar maakt ze dan van wol. De kleertjes maakt ze zelf van stof. Buiten de lessen om is ze hier veel mee bezig. Zelf heeft ze geen eigen naald, dus gebruikt ze een grote doorn. Slimme oplossing. Een andere jongen houd weer van knopen maken. Dit doet hij dan met een strook van een versleten klamboe. Veel blokken hebben ze niet maar wel emmers met dopjes van flesjes bier en frisdrank. Hier kunnen ze dan ook gewoon een paar uur mee bezig zijn. Een ander jongetje loop de hele dag rond met een stokje met een plastic papiertje eromheen die hij dan kan ronddraaien. Ik heb al vaak te horen gekregen dat ze mijn oorbellen zo mooi vinden. De meeste meisjes hebben geen oorbellen of gaatjes. Maar dan duwen ze er toch gewoon even een takje of doorn doorheen, aauwww! Deze laten ze dan ook gewoon zitten en heb dan ook al meerdere kinderen gehad waarbij het ontstoken was. Ook mijn nagellak vinden ze erg leuk. Dus ik dacht ik zal is nagellak meenemen voor die kinderen. Natuurlijk had ik oranje meegenomen, een goede kleur voor de voetbal! Wat waren ze hier blij mee. Thankyou thankyou, god bless you! Ik vind het mooi om te zien dat de kinderen hier al zo snel en met de kleinste dingetjes gelukkig zijn. Dat is wel een groot verschil met Nederland waar veel kinderen lang kunnen blijven doorzeuren om die bepaalde Barbie of playstationspel.
De donderdag was er een danswedstrijd van alle scholen uit de buurt. Ook werden hier prijzen uitgereikt voor de beste leraar en student. Hier ben ik ook mee naar toe geweest. Met de leraren en de helft van de kinderen vertrokken we met de bus naar de Amira Highschool. Ongeveer tien minuutjes rijden. De school was mooi aangekleed met tenten en linten. Ook werd er nog voor een lunch gezorgd. Het was een buffet met van alles en nog wat. Hier heb ik lekker chappati gegeten. Daarna begon de wedstrijd. Alle scholen hadden iets voorbereid van zang en dans. Dit was heel leuk om te zien. De Ecuator zong een typisch Keniaans liedje en hadden hier een dans bij. Becky ondersteunde het op de trommel. Toen iedereen aan de beurt was geweest begon de prijsuitreiking. Maar wat duurde deze lang, pff. Gelukkig zijn we wat eerder naar huis gegaan. Anders hadden we daar nog tot half 6 gezeten. Later hoorde ik dat de Ecuator ook nog in de prijzen was gevallen.
Ook is er deze week een werkoverleg geweest. Hier heb ik ook bij mogen zitten. De directeur van de school deed het woord. Een vies mannetje is dit trouwens. Af en toe moest ik wel mijn lach wel inhouden want met sommige dingen was ik het helemaal met hem eens. Zo kregen er een paar leraren op hun kop dat ze niet meer mochten slapen in de les en niet te lang meer mogen lunchen. Ondertussen dat hij dit aan het vertellen was, was er weer een lerares in slaap gevallen. Echt niet normaal. Lekker op zijn Keniaans, rustig aan en geen stress.
De voetbalwedstrijden hebben we gelukkig in het babyhome kunnen kijken. Af en toe kon je de bal niet volgen door al het geruis, maar we hebben het in ieder geval kunnen kijken! In de pauze ging ik met Lauri helpen met flesjes geven. In denk dat dit minstens 10 jaar geleden is dat ik dit voor het laatst heb gedaan, dit was bij mijn neefje. Ik was nog niet lang begonnen met het geven van het flesje waarna het kind me helemaal onder spuugt, inclusief de zuster. Ik wist niet dat dat er zo hard en ver uit kon komen haha. Heb toen maar snel schone kleren aan gedaan en we konden weer verder kijken. De wedstrijd tegen Costa-Rica hebben we gezellig in de Rooftop in Kisumu gezien. Sammy kwam ook meekijken en was ook helemaal gekleed in het oranje! Maar pfff wat een wedstrijd was dat! Stress hebben we hier nog geen een keer gehad. De enige stress die wij hier kennen is voetbalstress. Blijkbaar was er nog belangrijk bezoek, want de net niet gekozen president zat hier ook voetbal te kijken.
Om 12 uur was Lauri jarig, happy b-day! Ik heb ze toen goed verwend met een lekkere cocktail. Nicky en ik hebben haar ook nog Keniaanse slippers gegeven en een schilderij doek van de Massai markt. In Rangala hebben we een oven dus had Lauri heerlijke cakejes voor ons gebakken!
In eerste instantie zouden we dat weekend in Rangala blijven. Maar we kregen helaas slecht nieuws waardoor we terug naar Kisumu moesten komen. De man van onze Keniaanse coach Millecent was overleden. Vrijdag ochtend moesten we al vroeg op om naar de crematie te gaan. Dit heeft in totaal misschien wel 7 uur geduurd. Haar man kwam uit Engeland dus het was niet een typisch Keniaanse begrafenis. Eerst gingen we naar het crematorium waar ze het lichaam op gingen halen. Het lichaam lag op een soort houten brancard maar wel gewikkeld in een mooie doek. Wat ik wel apart vond was dat zijn hoofd onbedekt was. Maar toen hij de auto in ging hadden ze hem wel bedekt. Na het mortuarium vertrokken we naar Millecents huis. Onderweg kwamen we nog met de taxi vast te zitten in het zand omdat het zo’n slecht padje was haha. En toen werden we ook nog ingehaald door Sammy met zijn tuk tuk! Toen kwamen we aan bij het huis, ik moet zeggen dat ze er mooi bijwonen. Niet iedereen is mee naar binnen gegaan, maar daar had ieder zijn eigen redenen voor. Twee dochters van hem uit Engeland zijn over komen vliegen. Het lichaam werd eerst opgebaard in de woonkamer. Familie en vrienden konden hier nog afscheid van hem nemen. Voor Millecent zijn wij ook eventjes gaan kijken. Ook nu kan je weer een verschil zien met Nederland. Ze maken hier de huid bijvoorbeeld niet op en de mond was scheef dichtgenaaid. Maar verder lag hij er mooi bij. Daarna werd het lichaam buiten in de tuin weggelegd, waar ook de mis werd gehouden. De pastoor was ook aanwezig. De mis vond ik erg mooi gedaan. Het was met veel zang. Er was geen speciaal koor aanwezig maar ook nu klonk het weer super goed. Toen de mis na twee en een half uur voorbij was gingen we naar het crematorium. Cremeren is eigenlijk helemaal niet gebruikelijk in Kenia. Alleen de Hindoes doen dit, dus gingen we naar het hindoecrematorium. Maar ze doen dit wel op een heel aparte manier. Dit is misschien wel het meest bizarre wat ik ooit heb gezien. Het cremeren doen ze buiten onder een groot afdak. Het lichaam werd met brancard en al op hout gelegd. Nu ook weer met het hoofd onbedekt. Daarna gingen ze hout om en over hem heen leggen. Toen mocht de familie het vuur aansteken. Het lichaam lag dus eigenlijk gewoon te verbranden waar iedereen omheen stond. Van het lichaam was vrijwel niks te zien. Maar toen ik dacht dat het helemaal weg was zag je dus nog een voet. Hier schrok ik wel van en toen ben ik weggelopen. Het vuur laten ze tot 6 uur in de ochtend aan. En de botten blijven dan over. Op iedereen heeft het veel indruk gemaakt. En omdat iedereen nu een beetje down was zijn we wat gaan eten en drinken bij Mon Ami. Hier heb ik lekker een hele pizza naar binnen gewerkt.
De volgende dag ben ik met Lauri en Nicky naar Kisumu hotel gegaan om te zwemmen en te bakken. Eerst zijn we bij Java een lekkere milkshake gaan halen met een kaneelbroodje. In het zwembad heb ik een paar Kenianen nog zwemles gegeven. Ze vonden namelijk dat wij zo stil en geluidloos door het water konden zwemmen. Het enigste wat hun kunnen is een soort van borstcroll met veel gespetter. Echt een succes was het niet maar het was wel grappig om te zien. Na een paar uurtjes waren we weer mooi wat bijgebruind.
In het huisje lag er een verrassing op mij te wachten. Want ik had een leuk pakketje van mijn vriendinnekes gekregen met allerlei lekker Nederlands eten. Jammiee stroopwafels, redband, milka, tucjes enz.
Zondag moesten we dit keer in de ochtend al terug naar Rangala ipv in de middag. We zaten in een lekker stuiterende bus waardoor we soms wel 20 cm omhoog vlogen haha. De rede dat we dit keer eerder vertrokken was omdat het maandag Saba Saba day was. Dit is een een of andere politieke dag waarbij mensen gaan protesteren en het nog al is uit de hand kan gaan lopen. Voor de zekerheid zijn we toen maar wat eerder weggegaan voor als het misschien eerder zou beginnen. In Rangala blijft het over het algemeen altijd wel rustig. Maar van Gerda mochten we niet de compount af. Dit geld ook voor de groep in Kisumu. Dus ben ik maandag op het babyhome gaan werken ipv naar de Ecuator. (Het babyhome en het ziekenhuisje zitten namelijk bij ons op de compount.) Maar dit vond ik ook wel is leuk. Nicky stond er vandaag ook, dus werkte we gezellig samen. Super schattig al die kleine kindjes, echt cuties! Hier heb ik meegeholpen met kindjes wassen, flesjes en papjes geven en verschonen. Alleen doen dat hier nog op de ouderwetse manier. Een doek erom met een stuk plastic. Maar alsnog blijven ze dan een natte broek houden, bah bah. In de middag ben ik met Nicky met de kleintjes van een jaar of anderhalf gaan spelen en kroelen. Het is echt zo leuk om ze te laten lachen. Je zou er zo een paar mee naar huis willen nemen, knappe koppies. Achteraf is gelukkig alles op een paar kleine incidentjes na in Kisumu rustig gebleven. Ik vind het leuk om zo een paar keer naar het babyhome te gaan. Maar moet wel eerlijk zeggen dat ik de Ecuator toch wel leuker vind.
Dinsdag ben ik weer naar de Ecuator gegaan! Vorige week ben ik samen met Doreen naar Ugunja gegaan (dit is een stadje een paar km verderop) om van de stof die gekocht had een typisch Keniaanse jurk te laten maken. Zij kent daar namelijk een vrouw die goed is in kleding maken. Ze werkte samen met nog twee vrouwen in een klein kamertje. Hier mocht ik zelf uitkiezen wat voor soort jurk ik wilde. Mijn maten werden ook opgemeten. Ik krijg nu dus een jurk helemaal voor mij gemaakt! Super leuk. Wat ook grappig was om te zien is dat ze hier nog werken met ouderwetse naaimachines die je nog moet aandrijven met je voeten. Ik vertelde dat wij er thuis een voor decoratie in de woonkamer hebben staan, maar dit vonden ze maar raar. Doreen had ook een jurk laten en we waren heel benieuwd wat het resultaat was geworden. Deze week was hij af en zijn we samen terug gegaan om ze op te halen. Leuk geworden is hij zeker! Voor gewoon zou ik hem niet aan doen, maar ik heb mijn carnaval outfit in ieder geval alvast binnen! En het is ook een heel leuk souvenir. Doreen had nog een verrassing voor mij en had stiekem nog een jurk voor me laten maken. Super lief! Na ze gepast te hebben zijn we weer terug gegaan naar de Ecuator. Waar meteen alle leraressen en de vrouwen uit de keuken aan kwamen gestormd. We willen je jurk zien! Dus Doreen en ik hadden onze jurk aan gedaan en hebben toen een soort van modeshow gehouden. Echt super grappig was dit. Ohh you are so smart!! Now you are a Kenyan lady! Waaauuw blablabla. Je weet hoe dat gaat met een stel tetterende vrouwen bij elkaar Ze waren stik jaloers haha. Kenianen houden van foto’s maken, die zijn er dan ook een hoop gemaakt. Pose, pose, pose. Ik heb me kapot gelachen. Als je nou straks terug in Nederland bent en naar school gaat. Dan doe je je jurk aan. En dan kijkt iedereen je aan en zijn ze allemaal jaloers! Ik vind ze heel leuk, maar dacht toch niet dat ik ze ooit op school aan ga doen. Een leuke dag was dit.
Er is een leraar op school (Samson) en hij wilt heel graag dat ik voor hem kan regelen dat hij boer kan worden in Nederland. Hij denkt namelijk dat hij hier heel rijk mee kan worden. Helaas kan ik dit niet voor hem regelen. Ook heb ik hem uitgelegd dat dit voor Nederland eigenlijk helemaal geen goede baan is en dat er juist veel boeren naar Australië en Canada vertrekken. En je veel geld weer in moet leveren aan belastingen enz. Dit wil hij alleen niet echt begrijpen, en zegt dat hij dan toch wel meer zal verdienen als hier. Maar daar heeft hij natuurlijk wel weer een punt. Het grappige is dat hij ook al aan Mark had gevraagd of hij niet voor hem kon regelen dat hij taxichauffeur kon worden in Nederland.
Dit weekend zitten we dan wel in Rangala. Maar dit vonden we eigenlijk ook wel lekker rustig, een keertje een weekend zonder al dat gereis. En verveeld hebben we ons niet.
Vrijdagochtend hebben we eerst een fotoshoot gehouden in het babyhome met de schattige kindjes. Nicky en Lauri waren nog niet in Ugunja geweest dus heb ik ze dit laten zien en zijn we hier om boodschappen geweest. Het was ook markt dus hebben we nog lekker wat groentes en fruit mee kunnen nemen. Weer is wat anders dan alleen tomaat en ui. We hebben hier ook nog geluncht bij een restaurantje en hebben hier natuurlijk chappati gegeten.
’s Avonds heeft Lauri lekker gebakken aardappeltjes gemaakt.
Na het eten zijn we een horrorfilm gaan kijken, the Women in Black. Meteen aan het begin zat Lauri al met het kussen voor haar gezicht, waar we erg om moesten lachen. Maar ik moet toegeven dat ik er na een tijdje ook zo bij zat haha. Wel is het een goede aanrader!
Om onze gedachten te verzetten zijn we daarna nog een potje gaan kaarten en hebben we kei hard Brabant van Guus Meeuwis mee zitten blèren.
De volgende dag hebben we ’s ochtends eerst buiten wat in de zon gezeten. En Consulata kwam ook nog langs. Zij is ook een van onze Keniaanse coaches. Ze kwam kijken hoe het allemaal met ons gaat. Echt een lieverd is het en ze had zo een big mama uit een film kunnen zijn. Gelukkig gaat alles goed dus ze was zo weer weg.
In de middag zijn Nicky en ik nog naar Ugunja geweest want Nicky had internet nodig. Maar natuurlijk hebben we hier ook weer geluncht. Voor 70 cent kan je niet sukkelen toch. Op de terugweg met de matatu stelde de neef van Obama zich nog aan ons voor. Obama is my uncle! Obama komt hier namelijk uit de buurt en zijn oma woont hier ook nog ergens. Dat is toch wel een beetje speciaal.
Toen we thuis waren hebben we samen nog even een beauty uurtje gehouden. Ik had namelijk nieuwe nagellak gekocht en had van thuis nog een maskertje meegenomen. Natuurlijk een chocolademaskertje.
Zaterdagavond hebben we ook weer wat meegemaakt hoor. Het was flink aan het onweren en ik wilde de afwas gaan doen. Maar toen kreeg ik opeens stroom van de kraan! Daarna raakte ik het water nog een keer aan en kreeg ik weer stroom. En toenNicky ook nog van de wasbak. Ieeew. Ik durfde toen niet meer af te wassen of in de buurt te komen bij het aanrecht. Een paar uur later voelde je het nog in je arm. Echt eng was dit. We hadden allemaal voor de zekerheid onze Keniaanse slippers maar aangedaan, want deze hebben rubberen zolen. Achteraf bleek dus dat de onweer was ingeslagen in de bovengrondse stroomkabel. En deze was gebroken, allemaal vonken kwamen er vanaf. De buren waren er gelukkig al mee bezig en we zijn naar het babyhome gelopen. Daar hadden ze er gelukkig geen last van. In ons huisje voelden we ons niet meer veilig dus zijn we daar maar gaan zitten. Eerst wilden we er voetbal gaan kijken. Maar omdat ze op een gegeven moment overal de stroom maar af hadden gehaald kon dat niet meer. Toen hebben we er gezellig met wat drinken en een ijsje zitten kaarten. Natuurlijk wel met zaklampen. De volgende dag hebben we nog zonder stroom gezeten maar aan het begin van de avond was het gemaakt. Dus konden we gelukkig onze telefoons weer opladen en het licht aandoen.
Doreen kan schijnbaar heel lekker kip klaar maken dus gaat ze dit van de week voor ons doen. Maar voordat ze dat kan doen moet natuurlijk eerst de kip nog geslacht worden. Dit klusje gaat Lauri voor ons klaren! Geen denken aan dat ik dit ga doen. Het enige wat ik wil zien is of hij nog verder loopt en aan het spiertje van de poot trekken. Ik ben heel benieuwd hoe hij gaat smaken.
Ondanks dat we al bijna drie maanden met elkaar opgescheept zitten gaat het met de coaches en de groep nog steeds goed en het is nog steeds gezellig! We hebben nu helaas nog maar 2 en een halve week te gaan.. De tijd gaat hier zo snel en heb het super goed naar mijn zin. Wat zie ik nu al op tegen het afscheid. Maar wat zal ik ook blij zijn om iedereen in Nederland weer te zien!
Meerdere mensen hadden al aan mij gevraagd waar mijn nieuwe verslag nou bleef. Het heeft misschien even geduurd, maar hij is volgens mij lang zat! Ik ga er dan ook nu een eind aan breien en probeer er volgende week er weer eentje op te zetten. Bye bye! Iris