Blije bakkes

Hallo allemaal! Afgelopen weekend kwam de rest van de groep uit Rangala weer aan in Kisumu. Dit weekend gingen we nog een poging wagen om de hippo's te spotten in het Victoria meer. We hadden nu echt een perfecte dag uitgekozen. Het was windstil en heerlijk weer. We gingen met zijn allen in een bootje wat een beetje op een gondel uit Venetië lijkt. Maar dan alleen iets minder mooi en krakkemikkiger, maar verder een prima bootje. Morris en zijn vriend hebben ons rondgevaren over het meer. Ook konden ze goede uitleg geven over alle dieren die in en om het meer wonen. Ook waren er leuke vogeltjes in mooie kleuren. Een live roofvogel show hebben we ook nog gehad. Dat is weer eens wat anders als bij de Beekse Bergen. Het heeft eventjes geduurd maar op een gegeven moment hadden ze ze gevonden! Het waren ongeveer een stuk of vijf hippo's met twee kleintjes erbij. Echt geweldig om te zien. Ook waren ze heel dichtbij, maar niet iedereen vond dit zo leuk haha. We hebben nog een paar hele goede foto's kunnen maken. Na 2 uur gevaren te hebben kwam Sammy en zijn vrienden ons ophalen om ons naar Tilapia Beach te brengen. Dit is een plek waar je de Tilapia vissen uit het meer kan eten. Hier mag je dan zelf je vis uitkiezen die ze voor je klaar gaan maken. Er was een rek waar een heleboel vissen aan hingen. Wel zaten er allemaal vliegen op dus leek me het eerst niet zo heel lekker. Maar het was echt wel lekker. We aten ze met chappati en groentes die ze over de vis heen hadden gedaan. Die avond zijn we natuurlijk weer gezellig naar de Rooftop gegaan. De volgende ochtend gingen we met een groepje naar de Gospel Church. Schijnbaar waren we veel te vroeg dus hebben we nog een uur naar het gepreek van een andere mis zitten luisteren. Maar hierna begon gelukkig de andere mis. Echt super leuk was dat. In Nederland houd ik helemaal niet van de kerk en vind ik het heel saai. Maar hier maken ze er gewoon een feestje van. Ook iedereen kan hier dansen en zingen. Ze zijn allemaal los in de heupen, ook de mannen. Steeds kwam er een ander koor. Ook een kinderkoor, echt schattig. De meeste zouden bij Hollands Got talent zo al winnen, maar dit is gewoon normaal hier. Wat ik wel bizar vond was om te zien dat mensen zo erg kunnen geloven. Mensen begonnen zelfs te huilen. Dit kan ik me echt niet voorstellen. Tussen de middag heb ik lekker wentelteefjes gebakken en daarna hebben we de Rangala groep weer uitgezwaaid. ' s Middags is Bart ons komen ophalen om met zijn allen weer naar Dunga te gaan. Hier hadden ze een opblaasbaar voetbalveld staan en hebben we met de kleine Keniaantjes gevoetbald. Ook hoorden we allemaal geluiden uit de bosjes komen. Bleek dat er gewoon weer nijlpaarden aan de rand van het water zaten. Echt super vet dat je die hier gewoon zomaar even tegen kan komen. Deze week heb ik net als vorige week weer op de kinderafdeling stage gelopen, Obama's heet het. Obama komt hier uit de buurt en daar zijn ze allemaal erg trots op. De meeste dagen stond ik op de intensive care (HDO). Hier had ik vorige week woensdag en donderdag ook al gestaan. Je hebt ook nog een paar andere kamers. Dit zijn de kamer met kindjes boven en onder de 3 jaar. Dit is dan nog verdeeld in categorie A en B. Op A liggen dan nog weer wat ziekere kindjes als op B. Op de HDO liggen de meest zieke kindjes. Heb hier dan ook het een en ander gezien. Zoals bijvoorbeeld een lumbaalpunctie. Maar hoe ze dat hier doen.. Ze pakken gewoon een naald van een spuit, iemand anders gaat op het kindje liggen en dan maar proberen goed te prikken. Maar dit is voor de meeste artsen nog erg lastig. Wel 4 artsen hebben het geprobeerd. Ze hadden het allemaal 2 tot 4 keer geprikt en nog was het mislukt. Na de lunch gingen ze het dan nog maar een keertje proberen. Wat ik ook heb gezien was een pleurapunctie. Dit is een punctie die ze doen als iemand te veel longvocht heeft of als ze dit willen onderzoeken. Ook dan pakken een gewone naald en prikken dan ergens onder de oksel door de longvliezen heen. Een katheterzak er aan vast en dan kan het lopen. Maar niks gebeurt hier met verdoving. Het jongetje waarbij ze dit deden had tbc en kanker in zijn buik. Van de arts mocht ik ook door de stethoscoop luisteren, dit kon je goed horen. Op deze kamer worden er ook veel infuusjes geprikt, maar dit gebeurt zoals ik de vorige keer al zei niet echt op een normale manier. Een keer prikte de dokter in de lies en raakte volgens mij een slagader waardoor het bloed eruit spoot. En gaf hij de moeder ook nog de schuld dat ze het wondje niet goed genoeg dicht drukte. Zuster Teresa heeft mij nog een zorgplan leren maken, lief en vrolijk mens is dat. Ze is zwanger maar hier blijven ze gewoon doorwerken tot aan de bevalling, echt een bikkel is ze. Er loopt ook een arts in opleiding rond over de afdeling en hij lacht altijd. Heel grappig. Blije bakkes noemen wij hem. Ik had tegen hem verteld dat wij het zo leuk vonden dat hij altijd zo vrolijk is. Ik heb hem een nieuwe Nederlandse naam gegeven. Blije bakkes, wat happy face betekend. Hij vond het heel leuk en heeft het meteen opgeschreven haha. Qua drukte verschilde het op deze kamer erg. Soms lag er maar een kindje op de kamer en soms moesten 2 kindjes samen 1 bed delen. Dus ook nog met 2 moeders erbij. De moeders blijven hier altijd bij het kindje, dag en nacht. Ze slapen samen in hetzelfde bed. Van de verzorging hoeven we hier dus eigenlijk ook niks te doen want de moeders doen dit. Eigenlijk doen zij bijna alles voor het kindje. Het enige wat de verpleegkundige hoeft te doen is de medicatie delen. De patiënten wat observeren en hier een klein stukje over rapporteren. Met de medicatie heb ik vaak meegekeken en meegeholpen. Dit gaat ook lekker op het gemak, maar dit vind ik juist wel fijn bij de medicijnen. Iedere dag is het artsenvisite. Ze komen dan niet met 1 of twee artsen. Maar wel met een groep van meer dan 20, hier staan dan wel veel studenten tussen. Het kindje verdwijnt dan ook helemaal in de hoop. Dit is wel grappig om te zien en is ook een groot verschil met Nederland. Een paar keer heb ik geprobeerd het mee te volgen. Maar meestal kon je het moeilijk verstaan omdat het zo druk was. Woensdag heb ik op de nutrition room gestaan. Dit is een kamer waar uitgedroogde en ondervoede kindjes liggen. Een interessant dagje was het. Echt een super warme stinkende en benauwde kamer is dit. Heb er veel geleerd. Toen we dinsdag naar stage liepen hebben we ook weer wat meegemaakt hoor. Er zat een vrouw midden op de weg op een paar koffers allemaal te gillen en raar te doen. Ik zei nog tegen Nicky, hoop maar niet dat ze ons ziet want dan komt ze vast achter ons aan. En jahoor daar kwam ze. Helemaal raar doen en lachen. Ook zat ze de hele tijd aan Lauri en deed ze haar steeds na bij alles wat ze deed. Nicky moest op een gegeven moment de andere kant op maar ons is ze gevolgd tot aan de kinderafdeling. We hadden het uitgelegd aan de bewaker en hij heeft haar weggestuurd. Maar ze heeft schijnbaar nog een paar uur lang voor het raam staan zwaaien. En is steeds als de bewaker weg was weer naar binnen gelopen. Toen we terug kwamen van de lunch zagen we allemaal mensen ergens naar kijken. Was dus diezelfde vrouw naakt voor het ziekenhuis rond aan het rennen! Die spoort hem echt niet. Toen we om 4 uur weer klaar waren was ze dus nog steeds voor het ziekenhuis, maar nu wel met kleren aan. We zijn maar snel achter een muurtje gaan staan en gelukkig heeft ze ons niet meer gezien. Donderdag was helaas alweer de laatste dag op Obama's. Ik heb het hier erg naar mijn zin gehad en had ook hier leuke collega's. Wel was dit meteen de heftigste dag en dit was de eerste keer dat ik echt even moeilijk had. Vandaag stond ik samen met Lauri weer op de HDO. Er lag een klein meisje op de kamer van 21 dagen oud. Ze lag hier ivm een sepsis. Ook had ze sondevoeding en zuurstof. Maar die zuurstof zat helemaal niet goed want ze werd met het uur blauwer. (De zuurstof moest ze trouwens samen met nog een kindje delen. Dit gaat dan via een infuusslang die ze dan aan een neusslangetje koppelen.) Hier heb ik wat van gezegd maar dit kwam zeiden ze door de sepsis. In de ochtend was ze allemaal met haar ogen aan het draaien en bleek ze een bloedsuiker van 1.6 te hebben. Toen heeft ze glucose gekregen en moesten ze het 2 uur later nog een keer meten. Maar dit waren ze vergeten. Toen wij terug kwamen van de lunch zag Lauri dat ze weer zo met haar ogen aan het draaien was. Dus ben ik de suiker gaan meten. Weer 1.6. Dus gauw naar de zuster en de arts dat ze snel moesten komen omdat het niet goed ging. Maar ze hadden nu even geen tijd want ze waren nog bezig. Haar infuusje was gesneuveld dus had ze een nieuwe nodig. Ze hadden al aan Lauri gevraagd of ze dit wilde doen, maar bij zo'n klein babytje gaat dat niet lukken. Eer het infuus eindelijk was geprikt waren we ook weer een half uur verder. Toen heeft ze heel wat glucose gekregen waarna ze ging gaspen. Ook werd ze steeds blauwer en witter. Ondertussen waren we met kindjes met ballonnen aan het spelen die we ze gegeven hadden. Blij dat ze ermee waren, geweldig. Maar toen we terug kwamen waren ze dus al aan het reanimeren. Nicky kwam even later ook nog aan lopen. Het reanimeren deed 1 zuster die ondertussen ook nog haar mondje en neusje aan het uitzuigen was en ook nog een paar keer weg liep. Waarschijnlijk heeft die sonde dus ook niet goed gezeten want het bleef maar komen. Na nog een paar keer reanimeren en beademen heeft het helaas toch geen nut meer gehad. En dit gebeurd dan midden in de kamer zonder gordijnen. Het bed werd met nog een kindje gedeeld die er gewoon naast lag, samen met de moeders. Moeder natuurlijk helemaal huilen. Toen wilde ik het gordijn van het raam dicht gaan doen omdat er dan altijd mensen komen kijken als er iemand is overleden. Maar dit mocht niet want ze gingen het kindje toch al opruimen. Hoppa alle slangen eruit. En dan worden ze in een klein kamertje gelegd voor het mortuarium. Maar het moeilijkste vond ik vooral dat ik er gewoon niet met mijn hoofd bij kon dat het kindje waarschijnlijk gewoon gered had kunnen worden als ze beter en eerder actie hadden ondernomen. En we hadden het nog zo gezegd.. Maarja ik wist dat dit nog een keertje ging komen. En dat is het verschil met Nederland en Kenia. Gelukkig heb ik het allemaal wel goed kunnen verwerken. En kunnen we er goed met elkaar over praten. Die avond zijn we meteen alweer wat leuks gaan doen. Er was een pubquiz in de Rooftop, gezellig! Deze week heb ik ook een pakketje ontvangen van papa, mama en Nick. Lekker hollands met satesaus, kruidenboter en natuurlijk nutella. Hier hebben we dan ook al lekker van gegeten. Vrijdag hebben we een shop dag gehouden. We hebben wel 3 uur over de Massai Markt gelopen. ' s Avonds zijn we samen met Bart en Michelle uit eten gegaan. Daarna heb ik voor de eerste keer waterpijp gerookt, watermeloen smaak. Heel grappig was dit. Vandaag hebben we een relax dagje gehouden aan het zwembad. En, waterballonnen gevecht! Vanavond uit eten, voetbal kijken en stappen. Morgen gaan we naar de tempel van de pinda's (mensen uit India) kijken. Heb er zin in. Wat een vervelend leven hebben wij toch. De tijd vliegt.. X Iris